رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک IP های مورد استفاده در طراحی شبکه های کامپیوتری مختلف

رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک IP های مورد استفاده در طراحی شبکه های کامپیوتری مختلف چگونه است:

در طراحی شبکه های مختلف، از آدرس های IP با رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک متفاوتی استفاده می شود. این آدرس ها برای اهداف مختلفی مانند شناسایی دستگاه ها، مسیریابی و امنیت استفاده می شوند.

رنج:
رنج آدرس IP به مجموعه ای از آدرس های IP گفته می شود که با هم مرتبط هستند. رنج آدرس IP معمولاً توسط یک سازمان یا شرکت برای شناسایی دستگاه های خود استفاده می شود.

نوع:
آدرس های IP در سه نوع اصلی وجود دارند:

آدرس های عمومی:
این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در اینترنت استفاده می شوند.

آدرس های خصوصی:
این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در شبکه های خصوصی استفاده می شوند.

آدرس های ویژه:
این آدرس ها برای اهداف خاص مانند پخش یا آزمایش استفاده می شوند.

کلاس:
آدرس های IP در پنج کلاس اصلی وجود دارند:

کلاس A:
این کلاس برای شبکه های بزرگ با بیش از 65,536 دستگاه استفاده می شود.

کلاس B:
این کلاس برای شبکه های متوسط با 256 تا 65,536 دستگاه استفاده می شود.

کلاس C:
این کلاس برای شبکه های کوچک با 254 دستگاه یا کمتر استفاده می شود.

کلاس D:
این کلاس برای پخش استفاده می شود.

کلاس E:
این کلاس برای آزمایش استفاده می شود.

ماسک:
ماسک یک آدرس IP است که برای تعیین بخش شبکه و بخش میزبان در یک آدرس IP استفاده می شود.

زیر شبکه:
زیر شبکه یک شبکه منطقی است که از یک شبکه فیزیکی بزرگتر ایجاد می شود. زیرشبکه ها برای افزایش امنیت و کارایی شبکه استفاده می شوند.

وایلدکارد ماسک:
وایلدکارد ماسک یک ماسک است که برای تعیین بخش هایی از یک آدرس IP که باید برای مقایسه با سایر آدرس ها استفاده شود استفاده می شود.

مثال:
در اینجا یک مثال کامل از رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک یک آدرس IP آورده شده است:

رنج: 192.168.1.0/24
نوع: خصوصی
کلاس: C
ماسک: 255.255.255.0
زیر شبکه: 192.168.1.0
وایلدکارد ماسک: 0.0.0.255

این آدرس IP یک آدرس خصوصی از کلاس C است که برای شبکه ای با 254 دستگاه یا کمتر استفاده می شود. ماسک 255.255.255.0 نشان می دهد که بخش شبکه 24 بیت اول آدرس IP است و بخش میزبان 8 بیت آخر است. زیرشبکه 192.168.1.0 نشان می دهد که تمام دستگاه ها در این شبکه از این آدرس IP استفاده می کنند. وایلدکارد ماسک 0.0.0.255 نشان می دهد که تمام بیت های بخش میزبان برای مقایسه با سایر آدرس ها استفاده می شوند.

لایه های اصلی طراحی شبکه:
در طراحی شبکه، سه لایه اصلی وجود دارند:

لایه دسترسی:
این لایه مسئول اتصال دستگاه ها به شبکه است.

لایه توزیع:
این لایه مسئول مسیریابی بین زیرشبکه ها است.

لایه هسته:
این لایه مسئول انتقال ترافیک بین زیرشبکه ها است.

رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک IP های مورد استفاده در هر لایه به شرح زیر می باشد:

در اینجا رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک IP های مورد استفاده در هر لایه اصلی طراحی شبکه آورده شده است:

لایه دسترسی (Access Layer):
رنج: 192.168.0.0/16 تا 192.168.255.255/24
نوع:خصوصی
کلاس: C
ماسک: 255.255.255.0
زیر شبکه: 192.16.0.0

لایه دسترسی (Access Layer):
در لایه دسترسی، از آدرس های IP خصوصی کلاس C برای اتصال دستگاه ها به شبکه استفاده می شود. این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند و در اینترنت قابل مشاهده نیستند.

لایه توزیع (Distribution Layer):
در لایه توزیع، از آدرس های IP خصوصی کلاس B یا C برای مسیریابی بین زیرشبکه ها استفاده می شود. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

لایه هسته (Backbone or Core Layer):
در لایه هسته، از آدرس های IP عمومی برای انتقال ترافیک بین زیرشبکه ها استفاده می شود. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه عمومی استفاده می شوند.

DMZ:
منطقه غیرقابل اعتماد (DMZ) یک شبکه منطقی است که بین شبکه خصوصی و اینترنت قرار دارد. DMZ برای میزبانی سرورهایی مانند وب سرور و ایمیل سرور استفاده می شود که باید در دسترس اینترنت باشند.

NAT:
ترجمه آدرس شبکه (NAT) یک تکنیک است که از آدرس های IP خصوصی برای دسترسی به اینترنت استفاده می کند. NAT آدرس IP خصوصی یک دستگاه را به یک آدرس IP عمومی تبدیل می کند.

PAT:
ترجمه آدرس پورت (PAT) یک تکنیک است که چندین دستگاه با آدرس IP خصوصی را به یک آدرس IP عمومی متصل می کند. PAT از پورت های TCP و UDP برای شناسایی دستگاه های مختلف استفاده می کند.

مثال های تکمیلی:
در اینجا چند مثال تکمیلی از رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک IP های مورد استفاده در طراحی شبکه آورده شده است:

لایه دسترسی (Access Layer):
یک شبکه خانگی کوچک با 20 دستگاه:
رنج: 192.168.1.0/24
نوع: خصوصی
کلاس: C
ماسک: 255.255.255.0
زیرشبکه: 192.168.1.0
وایلدکارد ماسک: 0.0.0.255

یک شبکه شرکتی با 100 دستگاه:
رنج: 192.168.2.0/23
نوع: خصوصی
کلاس: C
ماسک: 255.255.254.0
زیرشبکه: 192.168.2.0
وایلدکارد ماسک: 0.0.0.255

لایه توزیع (Distribution Layer):
یک روتر در شبکه یک شرکت:
رنج: 192.168.1.1/24
نوع: خصوصی
کلاس: C
ماسک: 255.255.255.0
زیرشبکه: 192.168.1.0
وایلدکارد ماسک: 0.0.0.255

یک روتر در شبکه یک ISP:
رنج: 10.1.1.1/24
نوع: عمومی
کلاس: A
ماسک: 255.0.0.0
زیرشبکه: 10.1.1.0
وایلدکارد ماسک: 0.0.255.255

لایه هسته:
یک روتر در هسته اینترنت:
رنج: 10.1.1.1/16
نوع: عمومی
کلاس: A
ماسک: 255.0.0.0
زیرشبکه: 10.1.0.0
وایلدکارد ماسک: 0.255.255.255

نتیجه گیری
در طراحی شبکه، از آدرس های IP با رنج، نوع، کلاس، ماسک و زیر شبکه و وایلدکارد ماسک متفاوتی استفاده می شود. این آدرس ها برای اهداف مختلفی مانند شناسایی دستگاه ها، مسیریابی و امنیت استفاده می شوند.

VLSM Variable Length Subnet Mask:
Variable Length Subnet Mask (VLSM) یک تکنیک است که به شبکه‌ها اجازه می‌دهد از ماسک‌های زیرشبکه‌ای با طول‌های مختلف برای تقسیم یک شبکه IP به زیرشبکه‌های کوچکتر استفاده کنند. این امر به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا از فضای آدرس IP خود به طور کارآمدتری استفاده کنند و به بهبود عملکرد و امنیت شبکه کمک می‌کند.

مزایای VLSM:
استفاده کارآمد از فضای آدرس IP:
VLSM به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا فضای آدرس IP خود را به طور کارآمدتری استفاده کنند. این امر می‌تواند به کاهش هزینه‌های شبکه کمک کند.

بهبود عملکرد شبکه:
VLSM می‌تواند به بهبود عملکرد شبکه کمک کند. این امر به این دلیل است که VLSM به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا ترافیک را به طور موثرتری بین زیرشبکه‌ها مسیریابی کنند.

بهبود امنیت شبکه:
VLSM می‌تواند به بهبود امنیت شبکه کمک کند. این امر به این دلیل است که VLSM به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا زیرشبکه‌های کوچکتر و ایمن‌تری ایجاد کنند.

معایب VLSM:
پیچیدگی بیشتر:
VLSM نسبت به استفاده از یک ماسک زیرشبکه ثابت برای همه زیرشبکه‌ها پیچیده‌تر است.

نیاز به پیکربندی دقیق:
VLSM نیاز به پیکربندی دقیق دارد. اگر VLSM به درستی پیکربندی نشود، می‌تواند منجر به مشکلاتی در شبکه شود.

طراحی VLSM:
برای طراحی VLSM، باید موارد زیر را در نظر بگیرید:

اندازه زیرشبکه‌ها:
اندازه زیرشبکه‌ها باید با نیازهای شبکه شما مطابقت داشته باشد.

تعداد زیرشبکه‌ها:
تعداد زیرشبکه‌ها باید با تعداد دستگاه‌هایی که در شبکه شما قرار دارند مطابقت داشته باشد.

پیوستگی ماسک‌های زیرشبکه:
ماسک‌های زیرشبکه باید به گونه‌ای طراحی شوند که پیوست باشند.

مثال VLSM:
فرض کنید یک شبکه با آدرس IP زیر دارید:
192.168.1.0/24

این شبکه می‌تواند به دو زیرشبکه 100 دستگاهی تقسیم شود:
192.168.1.0/25
192.168.1.128/25

یا می‌تواند به سه زیرشبکه 50 دستگاهی تقسیم شود:
192.168.1.0/26
192.168.1.64/26
192.168.1.128/26

Route Summary:
Route summarization یک تکنیک است که به روتر‌ها اجازه می‌دهد چندین مسیر را به یک مسیر خلاصه تبدیل کنند. این امر می‌تواند به کاهش اندازه جدول مسیریابی روتر و بهبود عملکرد شبکه کمک کند.

مزایای Route Summary:
کاهش اندازه جدول مسیریابی:
Route summary می‌تواند به کاهش اندازه جدول مسیریابی روتر کمک کند. این امر می‌تواند به بهبود عملکرد شبکه کمک کند.

بهبود کارایی مسیریابی:
Route summary می‌تواند به بهبود کارایی مسیریابی کمک کند. این امر به این دلیل است که روتر‌ها نیازی به پردازش چندین مسیر جداگانه برای یک شبکه ندارند.

معایب Route Summary:
کاهش دقت مسیریابی:
Route summary می‌تواند دقت مسیریابی را کاهش دهد. این امر به این دلیل است که روتر‌ها نمی‌توانند دقیقاً تعیین کنند که کدام دستگاه‌ها در یک شبکه قرار دارند.

نیاز به پیکربندی دقیق:
Route summary نیاز به پیکربندی دقیق دارد. اگر Route summary به درستی پیکربندی نشود، می‌تواند منجر به مشکلاتی در شبکه شود.

طراحی Route Summary:
برای طراحی Route summary، باید موارد زیر را در نظر بگیرید:

اندازه شبکه:
شبکه باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا بتوان آن را به چندین زیرشبکه تقسیم کرد.

پیوستگی شبکه:
شبکه باید به گونه‌ای باشد که بتوان آن را به چندین زیرشبکه پیوست کرد.

تعداد مسیرهای خلاصه:
تعداد مسیرهای خلاصه باید به گونه‌ای باشد که اندازه جدول مسیریابی روتر را به حداکثر برساند.

تفاوت VLSM و Route Summary:
VLSM و Route summary دو تکنیک مسیریابی هستند که می‌توانند برای بهبود عملکرد و کارایی شبکه استفاده شوند. با این حال، تفاوت‌های کلیدی بین این دو تکنیک وجود دارد.

VLSM به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا از ماسک‌های زیرشبکه با طول‌های مختلف برای تقسیم یک شبکه IP به زیرشبکه‌های کوچکتر استفاده کنند. این امر به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا از فضای آدرس IP خود به طور کارآمدتری استفاده کنند و به بهبود عملکرد و امنیت شبکه کمک می‌کند.

Route summary به روتر‌ها اجازه می‌دهد چندین مسیر را به یک مسیر خلاصه تبدیل کنند. این امر می‌تواند به کاهش اندازه جدول مسیریابی روتر و بهبود عملکرد شبکه کمک کند.

در مهندسی IP، مفهوم‌های Classful و Classless به توزیع آدرس‌های IP اشاره دارند.
Classful:
در مدل Classful، آدرس‌های IP به چهار کلاس اصلی A، B، C، و D تقسیم می‌شوند. هر کدام از این کلاس‌ها برای شبکه‌هایی با اندازه مخصوص استفاده می‌شوند. مثال:

- کلاس A: 1.0.0.0 تا 126.0.0.0
- کلاس B: 128.0.0.0 تا 191.255.0.0
- کلاس C: 192.0.0.0 تا 223.255.255.0

این روش محدودیت‌هایی دارد و برای شبکه‌هایی با اندازه‌های متفاوت، اختصاص آدرس‌ها مناسب نیست. مثلاً یک سازمان کوچک نیاز به یک بخش از کلاس B دارد ولی باید کلاس B کامل را بگیرد.

Classless:
در مدل Classless یا CIDR (Classless Inter-Domain Routing)، از انعطاف بیشتری برخوردار هستیم. آدرس‌ها به صورت مرفوع و بدون توجه به مرزهای کلاسی تخصیص داده می‌شوند. مثال:
- 192.168.1.0/24
- 10.0.0.0/8
در اینجا، `/24` و `/8` به ترتیب به تعداد بیتهایی اشاره دارند که برای تعیین شبکه به کار می‌روند.

CIDR اجازه می‌دهد تا آدرس‌ها به شکلی منعطف‌تر تخصیص پیدا کنند، مانند اینکه یک شبکه می‌تواند تعدادی از بیتهای Host را نیز به‌طور مستقل اختصاص دهد، که این موضوع به عنوان VLSM (Variable Length Subnet Masking) شناخته می‌شود.

ویژگیVLSMRoute summaryهدف استفاده کارآمدتر از فضای آدرس IPکاهش اندازه جدول مسیریابی نحوه کار استفاده از ماسک‌های زیرشبکه با طول‌های مختلف خلاصه چندین مسیر به یک مسیر مزایای استفاده کارآمدتر از فضای آدرس IP، بهبود عملکرد و امنیت شبکه کاهش اندازه جدول مسیریابی، بهبود کارایی مسیریابی معایب پیچیدگی بیشتر، نیاز به پیکربندی دقیق کاهش دقت مسیریابی، نیاز به پیکربندی دقیق می باشند.

نتیجه‌گیری:
VLSM و Route summary دو تکنیک مسیریابی هستند که می‌توانند برای بهبود عملکرد و کارایی شبکه استفاده شوند. VLSM به شبکه‌ها اجازه می‌دهد تا از فضای آدرس IP خود به طور کارآمدتری استفاده کنند، در حالی که Route summary می‌تواند به کاهش اندازه جدول مسیریابی روتر کمک کند. انتخاب تکنیک مناسب به نیازهای خاص شبکه شما بستگی دارد.

نوع:
آدرس های IP در سه نوع اصلی وجود دارند:

آدرس های عمومی:
این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در اینترنت استفاده می شوند.

آدرس های خصوصی:
این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در شبکه های خصوصی استفاده می شوند.

آدرس های ویژه:
این آدرس ها برای اهداف خاص مانند پخش یا آزمایش استفاده می شوند.

کلاس:
آدرس های IP در پنج کلاس اصلی وجود دارند:

کلاس A:
این کلاس برای شبکه های بزرگ با بیش از 65,536 دستگاه استفاده می شود.

کلاس B:
این کلاس برای شبکه های متوسط با 256 تا 65,536 دستگاه استفاده می شود.

کلاس C:
این کلاس برای شبکه های کوچک با 254 دستگاه یا کمتر استفاده می شود.

کلاس D:
این کلاس برای پخش استفاده می شود.

کلاس E:
این کلاس برای آزمایش استفاده می شود.

ماسک:
ماسک یک آدرس IP است که برای تعیین بخش شبکه و بخش میزبان در یک آدرس IP استفاده می شود.

وایلدکارد :
وایلدکارد ماسک یک ماسک است که برای تعیین بخش هایی از یک آدرس IP که باید برای مقایسه با سایر آدرس ها استفاده شود استفاده می شود.

لایه دسترسی:
این لایه مسئول اتصال دستگاه ها به شبکه است.

لایه توزیع:
این لایه مسئول مسیریابی بین زیرشبکه ها است.

لایه هسته:
این لایه مسئول انتقال ترافیک بین زیرشبکه ها است.

VLSM:
Variable Length Subnet Mask (VLSM) یک تکنیک است که به شبکه ها اجازه می دهد از ماسک های زیرشبکه ای با طول های مختلف برای تقسیم یک شبکه IP به زیرشبکه های کوچکتر استفاده کنند. این امر به شبکه ها اجازه می دهد تا از فضای آدرس IP خود به طور کارآمدتری استفاده کنند و به بهبود عملکرد و امنیت شبکه کمک می کند.

تفاوت VLSM و Route Summary:
هدف:
VLSM برای استفاده کارآمدتر از فضای آدرس IP طراحی شده است، در حالی که Route summary برای کاهش اندازه جدول مسیریابی طراحی شده است.

نحوه کار:
VLSM از ماسک های زیرشبکه ای با طول های مختلف برای تقسیم یک شبکه IP به زیرشبکه های کوچکتر استفاده می کند، در حالی که Route summary چندین مسیر را به یک مسیر خلاصه تبدیل می کند.

مزایا:
VLSM به شبکه ها اجازه می دهد تا از فضای آدرس IP خود به طور کارآمدتری استفاده کنند و به بهبود عملکرد و امنیت شبکه کمک می کند، در حالی که Route summary می تواند به کاهش اندازه جدول مسیریابی روتر و بهبود عملکرد مسیریابی کمک کند.

معایب:
VLSM پیچیده تر از Route summary

رنج IP های استفاده برای پروتکل های زیر:
Access layer:
لایه دسترسی معمولاً از آدرس های IP خصوصی کلاس C استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی دستگاه ها در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند و در اینترنت قابل مشاهده نیستند.

Destruction layer:
لایه توزیع معمولاً از آدرس های IP خصوصی کلاس B یا C استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

Core or Backbone Layer:
لایه هسته معمولاً از آدرس های IP عمومی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه عمومی استفاده می شوند.

DMZ:
منطقه غیرقابل اعتماد (DMZ) معمولاً از آدرس های IP خصوصی کلاس C استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی سرورهایی که باید در دسترس اینترنت باشند استفاده می شوند.

NAT:
ترجمه آدرس شبکه (NAT) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای دسترسی به اینترنت استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی دستگاه های در شبکه خصوصی که می خواهند به اینترنت دسترسی داشته باشند استفاده می شوند.

PAT:
ترجمه آدرس پورت (PAT) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای دسترسی به اینترنت استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی چندین دستگاه با آدرس های IP خصوصی که می خواهند به اینترنت دسترسی داشته باشند استفاده می شوند.

RIP:
پروتکل مسیریابی داخلی (RIP) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

IGRP:
پروتکل مسیریابی بین ناحیه ای (IGRP) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

EIGRP:
پروتکل مسیریابی داخلی پیشرفته (EIGRP) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

OSPF:
پروتکل مسیریابی مسیرهای حالت پیوند (OSPF) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

ISIS:
پروتکل مسیریابی داخلی ایزو (ISIS) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

BGP:
پروتکل مسیریابی مرزی (BGP) معمولاً از آدرس های IP عمومی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

EGP:
پروتکل مسیریابی بین گذرگاه ها (EGP) معمولاً از آدرس های IP عمومی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه عمومی استفاده می شوند.

IGP:
پروتکل مسیریابی داخلی (IGP) معمولاً از آدرس های IP خصوصی برای مسیریابی استفاده می کند. این آدرس ها برای شناسایی روتر ها و سایر دستگاه های شبکه در یک شبکه خصوصی استفاده می شوند.

AS:
شماره شناسه سیستم مستقل (AS) یک عدد منحصر به فرد است که برای شناسایی یک سازمان یا شرکت در اینترنت استفاده می شود. AS ها برای مسیریابی بین شبکه های مختلف استفاده می شوند.

مثال های خاص:
یک شبکه خانگی کوچک با 20 دستگاه:
لایه دسترسی: 192.168.1.0/24
لایه توزیع: 192.168.1.1/24
لایه هسته: 192.168.1.1/24

یک شبکه شرکتی با 100 دستگاه:
لایه دسترسی: 192.168.2.0/23
لایه توزیع: 192.168.2.1/24
لایه هسته: 192.168.2.1/24

توجه:
این رنج ها فقط نمونه هایی هستند و ممکن است بسته به نیازهای خاص شبکه شما متفاوت باشند.

رنج و نوع کلاس IP ها:
کلاس A: 1.0.0.0 تا 126.255.255.255 (عمومی)
کلاس B: 128.0.0.0 تا 191.255.255.255 (عمومی)
کلاس C: 192.0.0.0 تا 223.255.255.255 (عمومی)
کلاس D: 224.0.0.0 تا 239.255.255.255 (پخش)
کلاس E: 240.0.0.0 تا 255.255.255.255 (آزمایش)

آی‌پی‌های خصوصی:
کلاس A: 10.0.0.0 تا 10.255.255.255
کلاس B: 172.16.0.0 تا 172.31.255.255
کلاس C: 192.168.0.0 تا 192.168.255.255

توضیحات:
آدرس های IP کلاس A:
آدرس های IP کلاس A برای شبکه های بزرگ با بیش از 65,536 دستگاه استفاده می شوند. اولین بیت آدرس IP کلاس A تعیین کننده شبکه است و 7 بیت بعدی تعیین کننده دستگاه است.

آدرس های IP کلاس B:
آدرس های IP کلاس B برای شبکه های متوسط با 256 تا 65,536 دستگاه استفاده می شوند. دو بیت اول آدرس IP کلاس B تعیین کننده شبکه است و 14 بیت بعدی تعیین کننده دستگاه است.

آدرس های IP کلاس C:
آدرس های IP کلاس C برای شبکه های کوچک با 254 دستگاه یا کمتر استفاده می شوند. سه بیت اول آدرس IP کلاس C تعیین کننده شبکه است و 21 بیت بعدی تعیین کننده دستگاه است.

آدرس های IP کلاس D:
آدرس های IP کلاس D برای پخش استفاده می شوند. این آدرس ها برای ارسال پیام به همه دستگاه های موجود در یک شبکه استفاده می شوند.

آدرس های IP کلاس E:
آدرس های IP کلاس E برای آزمایش استفاده می شوند. این آدرس ها برای آزمایش پروتکل های IP جدید استفاده می شوند.

توجه:
آدرس های IP ویژه برای اهداف خاص مانند پخش یا آزمایش استفاده می شوند و نباید برای شناسایی دستگاه ها استفاده شوند.


| Class         | IP Range                         | Binary                               |
|---------------|----------------------------------|--------------------------------------|
| Class A       | 0.0.0.0 to 127.255.255.255       | 00000000.00000000.00000000.00000000  |
| Class B       | 128.0.0.0 to 191.255.255.255     | 10000000.00000000.00000000.00000000  |
| Class C       | 192.0.0.0 to 223.255.255.255     | 11000000.00000000.00000000.00000000  |
| Class D       | 224.0.0.0 to 239.255.255.255     | 11100000.00000000.00000000.00000000  |
| Class E       | 240.0.0.0 to 255.255.255.255     | 11110000.00000000.00000000.00000000  |

توضیحات:
آدرس های IP کلاس A:
اولین بیت آدرس IP کلاس A همیشه 0 است. بنابراین، 7 بیت بعدی تعیین کننده شبکه هستند.

آدرس های IP کلاس B:
دو بیت اول آدرس IP کلاس B همیشه 10 هستند. بنابراین، 14 بیت بعدی تعیین کننده شبکه هستند.

آدرس های IP کلاس C:
سه بیت اول آدرس IP کلاس C همیشه 110 هستند. بنابراین، 21 بیت بعدی تعیین کننده شبکه هستند.

آدرس های IP کلاس D:
11100000 در بیت های اول و دوم آدرس IP کلاس D وجود دارد. این نشان می دهد که این آدرس برای پخش استفاده می شود.

آدرس های IP کلاس E:
11110000 در بیت های اول و دوم آدرس IP کلاس E وجود دارد. این نشان می دهد که این آدرس برای آزمایش استفاده می شود.

مثال:
آدرس IP 192.168.1.1 یک آدرس IP کلاس C است.
بیت های شبکه برای این آدرس:


11000000 10101000 00000001 00000001

بیت های میزبان (Wildcard) تک آدرس اشاره مستقیم به یک host برای این آدرس:


00000000 00000000 00000000 00000001

ورود به صفحه فارسی